Na een periode van twee jaar komt er een einde aan de samenwerking tussen BentoSpino en ons. Ondanks dat beide partijen dit erg betreuren kan het op dit moment in tijd niet anders. Dat houd in dat onze wegen elkaar op zakelijk gebied gaan scheiden, maar niet op het privé vlak.
Onze samenwerking stamt uit een tijd waarin Herman & Michèle net samen gingen dansen en Rob van Doorn samen met zijn vrouw Daphne ook op dansles zat. Toen de jaren verstreken en wij steeds professioneler te werk gingen viel Rob dit destijds erg op en vond het bewonderenswaardig hoe wij met onze sport bezig waren. Ons contact ontstond toen Rob en Daphne's dochter Esmée ook besloot om serieuzer te gaan dansen. Na een aantal jaren clublessen gevolgd te hebben raakte ook zij besmet met het dansvirus en wij kregen haar als één van onze eerste leerlingen op les. Op die manier raakten wij samen aan de praat en ontstond er een gevoel van vriendschap.
In de zomer van 2007 zijn we samen om de tafel gaan zitten om eventueel een sponsorovereenkomst aan te gaan. Na een zeer goed gesprek, waarin wij vertelden welke activiteiten wij deden en welke middelen wij daarvoor nodig hadden en Rob vertelde wat hij van ons terugverwachte, zijn we per januari 2008 met elkaar in zee gegaan.
De afgelopen twee jaar waren voor ons op dansgebied zeer succesvol met meerdere titels. Maar ook op het privévlak was het de afgelopen twee jaar zeer “succesvol “. Door de sponsorbijdrage werden er dingen mogelijk die voorheen niet mogelijk waren. De extra buitenlandse trainingen en het vinden van een eigen huis waren zonder BentoSpino niet mogelijk geweest.
De rust en de zekerheid die wij door BentoSpino hebben gekregen de afgelopen twee jaar, zijn van onschatbare waarde geweest. We zullen BentoSpino hier altijd zeer dankbaar voor zijn, Rob en Dahpne van Doorn in het bijzonder. Onze samenwerking was gebaseerd op zakelijke successen, maar vooral op vriendschap en goed vertrouwen. Dat geeft aan dat zij het beste voor hebben gehad met ons als sporters en als mens en dat zullen wij nooit vergeten.
Herman Lak & Michèle Gleimann