Het is weer januari, en dat betekent UK tijd. De eerste grote wedstrijd van het jaar is altijd in Bournemouth, Engeland. De zaal is groot en staat bekent om zijn fel blauwe trap, waar alleen de finalisten van af mogen komen. Onze voorbereiding was verre van goed geweest. Na 3 weken ziekte in november, kwam er voor Herman in december ook nog een spierscheuring in zijn bovenbeen bij. Dat resulteerde uiteindelijk in 4 weken zonder echte training. Begin januari weer begonnen. Het gevoel was tijdens deze trainingen en lessen in Engeland goed geweest, dus reisden wij met vertrouwen en veel zin af naar het Zuiden van Engeland.

Tijdens de eerste ronde van de Rising Star wedstrijd bleek dat vertrouwen niet helemaal gegrond. Het been hield zich prima, daar hadden we geen last van. Het was echter het wedstrijdritme waar het aan ontbrak. Het lekkere gevoel van de dagen daarvoor konden we niet vinden en dat resulteerde in een plaats bij de beste 48 paren. We hadden ondanks het gevoel meer verwacht, zeker na onze halve finale plaats tijdens de International.

De dag erna waren we meteen weer aan de beurt. Dit maal voor de open wedstrijd. Ondanks het gevoel van de dag ervoor, zouden we in de Open meer gaan voor de verkoop. Als het niet goed voelt, dan maar laten lijken alsof het goed voelt. En zo geschiedde. Wij deden onze uiterste best en dat werd langs de kant positief ontvangen. Volgens de Nederlanders zag dit er beter uit dan de dag ervoor. Toch voelde het alsof we te hard moesten werken om ons niveau te halen. We bereikten de 3de ronde en wisten dat het heel moeilijk zou worden om de beste 48 te halen. Er alles aan gedaan, maar we haalden het niet. We zullen dichtbij hebben gezeten, maar het was niet voldoende.
We vertrokken uit Bournemouth wetende waar het aan gelegen had.
Nu dus keihard trainen. Wij zullen er snel weer klaar voor zijn!!!